Wyszukiwarka
Liczba elementów: 5
Dokładny czas budowy pałacu w Kokoszycach nie jest do końca znany. Jedną z przypuszczalnych dat powstania budowli jest rok 1822, kiedy to mógł postawić go Wilhelm Franz von Zawadzki. Data wyryta na fasadzie budynku sugeruje, że zbudowany został on w 1783 r. przez ówczesnego właściciela Kokoszyc, Gustawa Baltazara von Czebulka. Rozbudowa rezydencji miała miejsce za czasów ostatniego właściciela, Gustawa von Ruffera, w drugiej połowie XIX w. Prace budowlane prowadzono w pałacu także w latach 1919-1920, a miały one na celu powiększenie jego powierzchni mieszkalnej. W tych czasach powstała w pałacu kaplica. Zburzono natomiast wówczas wieżę. Gdy ziemie tej części Górnego Śląska znalazły się ostatecznie na terenie Polski, ówczesna właścicielka rezydencji, Gabriela von Ruffer, zdecydowała o sprzedaniu tutejszego majątku oraz przeniesieniu się do swojej posiadłości w granicach Niemiec. Rezydencją zainteresowała się wówczas Administracja Apostolska dla Śląska Polskiego, która stała się zalążkiem powstałej wkrótce diecezji katowickiej. W pałacu, który zakupiono w roku 1925, chciano urządzić pierwotnie seminarium duchowne, z czego jednak zrezygnowano. Po krótkim okresie dzierżawy pałacu przez hrabiego Hansa Georga von Oppersdorf, budowlę przeznaczono na dom wypoczynkowy dla księży oraz dom rekolekcyjny. Opiekę nad nim powierzono Zgromadzeniu Sióstr św. Jadwigi. Na krótko przez II wojną pałac był gruntownie remontowany. W czasie działań wojennych Niemcy zajęli budynek, urządzając w nim najpierw szkołę gospodarczą dla dziewcząt, a potem koszary oraz hotel dla oficerów. Po wojnie rezydencja, stanowiąca z powrotem dom rekolekcyjny, była remontowana jeszcze kilkakrotnie. W latach 70-tych zmieniono wystrój kaplicy, umieszczając w niej barokowy ołtarz, przeniesiony z Siemianowic Michałkowic. Wówczas przebywał tu m.in. kardynał Karol Wojtyła. W parku, który powstał w czasach budowy pałacu, rosną przede wszystkim popularne, rodzime drzewa i krzewy, ale również okazy drzew południowych, jak rzadkie tulipanowce czy azalie. Na terenie parku znajduje się także osiem stawów.
Po dwóch latach od uruchomienia w 1899 r. pierwszego odcinka tutejszej kolei wąskotorowej, tory dotarły do miejscowości Paproć, a w roku kolejnym do Markowic Raciborskich oraz Plani (obecnie Płoni), dzielnicy Raciborza. W sumie w 1903 roku trasa z Gliwic do Raciborza liczyła 51 km. Wąskotorowa kolej obsługiwała odtąd kilka miejscowości, które do tej pory nie posiadały dobrej komunikacji. W 1903 roku kolej ta, będąca wówczas najwygodniejszym środkiem komunikacji na trasie Gliwice – Racibórz, przewiozła blisko 280 tys. pasażerów i 10 tys. ton towarów. Po II wojnie, w latach 50-tych, przewozy pasażerskie nie spadały poniżej miliona osób rocznie. W 1954 r. przewieziono rekordową ilość ponad 1 834 000 pasażerów. W ostatnim roku regularnego ruchu, 1991., z kolei skorzystały już tylko 90 292 osoby. Stacja w Rudach Wielkich, największa na całej linii, zlokalizowana została w połowie drogi i obejmowała m.in. warsztaty naprawcze taboru. Główny budynek posiadał dwa piętra z poddaszem i częściowo wykonany był z muru pruskiego. Mieściło się tu biuro zawiadowcy stacji, nastawnia, poczekalnia oraz schronisko dla drużyn konduktorskich. Dwie obszerne hale stacyjne przeznaczone były dla lokomotyw i wagonów. Obecnie pozostał jedynie odcinek kolei ze Stanicy, przez Rudy do Paproci. Pierwotny budynek dworcowy w Rudach nie zachował się (obecnie stoi tu późniejsza budowla), zaś budynki w Stanicy i Paproci zatraciły swój wygląd po zniszczeniach wojennych i nieudolnych odbudowach. Zachował się natomiast budynek lokomotywowni. Stacja w Rudach została udostępniona do zwiedzania w 1994 r., a w tutejszym skansenie zgromadzono lokomotywy i wagony. Obiektami opiekowało się pierwotnie stowarzyszenie społeczne, obecnie zaś Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji w Kuźni Raciborskiej. Oprócz zwiedzania skansenu atrakcją jest przejazd kolejką lub drezyną na zachowanym, parokilometrowym odcinku. Na terenie stacji znajduję się także park linowy, miejsce na grilla i ognisko oraz punkt gastronomiczny. Stacja w Rudach od 2006 roku znajduje się na śląskim Szlaku Zabytków Techniki.
Dokładny czas budowy pałacu w Kokoszycach nie jest do końca znany. Jedną z przypuszczalnych dat powstania budowli jest rok 1822, kiedy to mógł postawić go Wilhelm Franz von Zawadzki. Data wyryta na fasadzie budynku sugeruje, że zbudowany został on w 1783 r. przez ówczesnego właściciela Kokoszyc, Gustawa Baltazara von Czebulka. Rozbudowa rezydencji miała miejsce za czasów ostatniego właściciela, Gustawa von Ruffera, w drugiej połowie XIX w. Prace budowlane prowadzono w pałacu także w latach 1919-1920, a miały one na celu powiększenie jego powierzchni mieszkalnej. W tych czasach powstała w pałacu kaplica. Zburzono natomiast wówczas wieżę. Gdy ziemie tej części Górnego Śląska znalazły się ostatecznie na terenie Polski, ówczesna właścicielka rezydencji, Gabriela von Ruffer, zdecydowała o sprzedaniu tutejszego majątku oraz przeniesieniu się do swojej posiadłości w granicach Niemiec. Rezydencją zainteresowała się wówczas Administracja Apostolska dla Śląska Polskiego, która stała się zalążkiem powstałej wkrótce diecezji katowickiej. W pałacu, który zakupiono w roku 1925, chciano urządzić pierwotnie seminarium duchowne, z czego jednak zrezygnowano. Po krótkim okresie dzierżawy pałacu przez hrabiego Hansa Georga von Oppersdorf, budowlę przeznaczono na dom wypoczynkowy dla księży oraz dom rekolekcyjny. Opiekę nad nim powierzono Zgromadzeniu Sióstr św. Jadwigi. Na krótko przez II wojną pałac był gruntownie remontowany. W czasie działań wojennych Niemcy zajęli budynek, urządzając w nim najpierw szkołę gospodarczą dla dziewcząt, a potem koszary oraz hotel dla oficerów. Po wojnie rezydencja, stanowiąca z powrotem dom rekolekcyjny, była remontowana jeszcze kilkakrotnie. W latach 70-tych zmieniono wystrój kaplicy, umieszczając w niej barokowy ołtarz, przeniesiony z Siemianowic Michałkowic. Wówczas przebywał tu m.in. kardynał Karol Wojtyła. W parku, który powstał w czasach budowy pałacu, rosną przede wszystkim popularne, rodzime drzewa i krzewy, ale również okazy drzew południowych, jak rzadkie tulipanowce czy azalie. Na terenie parku znajduje się także osiem stawów.
Dzisiejszy kościół pw. świętych Piotra i Pawła w Tworkowie postawiony został w latach 1691-94 przez Jana Zellera z Opawy, na miejscu poprzedniej, drewnianej świątyni, która spłonęła w 1676 roku. Budowla, konsekrowana w roku 1697 przez biskupa diecezji wrocławskiej Johanna Brunettiego, otrzymała bogaty wystrój w pierwszej połowie XVIII w. Kościół jest jedną z najcenniejszych budowli barokowych regionu. Jednonawowa, orientowana bryła posiada wieżę z dwiema bocznymi przybudówkami. We wnętrzu świątyni zachowała się część charakterystycznej dla baroku polichromii iluzjonistycznej (czyli imitującej przestrzeń i operującej złudzeniami optycznymi). Pochodzi ona z 1749 r. Znaczna powierzchnia malowideł została jednak zatynkowana w czasie powojennej odbudowy świątyni. W ołtarzu głównym z przełomu XVII i XVIII w., o bogatej dekoracji snycerskiej z charakterystycznymi postaciami aniołów i motywami roślinnymi, znajdują się obrazy „Wręczenie kluczy św. Piotrowi” oraz „Cudowne rozmnożenie chleba”. Oprócz tego, w wyposażeniu kościoła znalazły się trzy późnobarokowe ołtarze boczne, ambona oraz loża fundatorów świątyni – Reiswitzów, właścicieli Tworkowa (jest to tzw. loża kolatorska lub inaczej „pański pawlacz”). W kościele znajduje się też rodowa krypta Reiswitzów, z jedenastoma trumnami stanowiącymi cenne dzieła sztuki barokowej. Podczas prac archeologicznych wewnątrz znaleziono stosunkowo dobrze zachowane elementy odzieży. Uszyte z jedwabiu żupan, sukienka i niemowlęca koszulka należą do najstarszych w Polsce, zachowanych fragmentów ubioru dziecięcego z tamtych czasów. Na przykościelnym cmentarzu odnajdziemy wiele interesujących, zabytkowych nagrobków, w tym grób jednego z tutejszych proboszczów, Augustyna Weltzla, XIX-wiecznego autora prac historycznych o Górnym Śląsku, nazywanego „śląskim Tacytem”.
Dzisiejszy kościół pw. świętych Piotra i Pawła w Tworkowie postawiony został w latach 1691-94 przez Jana Zellera z Opawy, na miejscu poprzedniej, drewnianej świątyni, która spłonęła w 1676 roku. Budowla, konsekrowana w roku 1697 przez biskupa diecezji wrocławskiej Johanna Brunettiego, otrzymała bogaty wystrój w pierwszej połowie XVIII w. Kościół jest jedną z najcenniejszych budowli barokowych regionu. Jednonawowa, orientowana bryła posiada wieżę z dwiema bocznymi przybudówkami. We wnętrzu świątyni zachowała się część charakterystycznej dla baroku polichromii iluzjonistycznej (czyli imitującej przestrzeń i operującej złudzeniami optycznymi). Pochodzi ona z 1749 r. Znaczna powierzchnia malowideł została jednak zatynkowana w czasie powojennej odbudowy świątyni. W ołtarzu głównym z przełomu XVII i XVIII w., o bogatej dekoracji snycerskiej z charakterystycznymi postaciami aniołów i motywami roślinnymi, znajdują się obrazy „Wręczenie kluczy św. Piotrowi” oraz „Cudowne rozmnożenie chleba”. Oprócz tego, w wyposażeniu kościoła znalazły się trzy późnobarokowe ołtarze boczne, ambona oraz loża fundatorów świątyni – Reiswitzów, właścicieli Tworkowa (jest to tzw. loża kolatorska lub inaczej „pański pawlacz”). W kościele znajduje się też rodowa krypta Reiswitzów, z jedenastoma trumnami stanowiącymi cenne dzieła sztuki barokowej. Podczas prac archeologicznych wewnątrz znaleziono stosunkowo dobrze zachowane elementy odzieży. Uszyte z jedwabiu żupan, sukienka i niemowlęca koszulka należą do najstarszych w Polsce, zachowanych fragmentów ubioru dziecięcego z tamtych czasów. Na przykościelnym cmentarzu odnajdziemy wiele interesujących, zabytkowych nagrobków, w tym grób jednego z tutejszych proboszczów, Augustyna Weltzla, XIX-wiecznego autora prac historycznych o Górnym Śląsku, nazywanego „śląskim Tacytem”.